26 jaar geleden moest ik worden geboren,
maar mijn ouders hadden eigenlijk al meer dan genoeg.
Een huis om in te wonen 2 hele leuke zonen,
voor een derde broertje was het toen nog te vroeg.
Het jongste broertje kon alleen maar liggen en wat huilen,
op die mooie middag dat mijn vader jarig was.
Hij zag zijn broer die al kon lopen, de deuren stonden open,
het water in de sloot was net zo groen als het gras.
Mijn moeder die vond hem maar ze kon hem niet redden,
ze droeg hem naar binnen de ambulance kwam te laat.
Me broer was verdronken, de moed gezonken,
er kwam een hek om het huis want ze sloten de straat.
Het gezin was wel verstoord maar tog moesten ze verder,
er waren mensen die zwegen alsof hij nooit had bestaan.
Ze wilden dat het weer klopte, het leven niet stopte,
dat gebeurde niet want na een jaar kwam ik er dan aan.
Ik mocht dus op de plek voor mijn broer die nu dood was,
nu was het de vraag of ik net zo beviel.
Mijn ouders die lachte, maar ik zag wat ze dachten,
ik was aan de wagen het reservewiel.
Mijn allereerste jaren ging het steeds voorzichtig beter,
maar er waren van die dagen dat de rust verstoord,
en juist op die dagen kwam ik met mijn vragen.
Al had ik het antwoord al 10 keer gehoort,
als ze hadden kunnen kiezen wie was er gebleven,
als ze hadden kunnen zien hoe leuk ik nu zou zijn.
Ik wilde een antwoord al was het niet verantwoord,
ze waren heel eerlijk al was ik nog klein...
Ze hadden tog het liefst gewild dat mijn broer niet was verdronken,
maar met mij waren ze natuurlijk ook ontzettend blij.
Met tranen in hun ogen, maar ik voelde me bedrogen.
Iedereen kon tog zien dat ik leuker was dan hij.
Zo groeide ik op in het huis aan het water,
de sloot voor ons huis groeide dicht als de pijn,
maar op momenten van slapte was ik het die grapte.
Want iemand moet tog thuis de leukste zijn...
