Yanlızlığın doldururken içimi,
İzliyorum yavaşça gidişini,
Görüyorum rüyanın bitişini,
Karanlığın içine usulca sinişini,
Günler, haftalar, aylar geçiyor,
Acı veren gerçek her gün sensiz doğuyor.
Bir el var sanki, beni yavaşça boğuyor,
Acı veren gerçek her gün sensiz doğuyor.
Sen aslında sen, sen değilsin,
Sendeki ben de ben değilim.
Bir sen var bende senden farklı,
Bir ben var sende benden ayrı.
(Kandırma kendini)
Kabul et artık o da tıpkı senin gibi,
sürdürüyor insan denen neslini,
Kırıyor, Vuruyor, Yıkıyor, Döküyor, Söküyor, Alıyor, Kaçıyor, Gidiyor...
Arar, sorar belki bulursun,
Bulunca elbet durulursun,
En sonunda gururuna kapılıp gider,
Kaybolursun!
Belki de hislerim oldu bir saplantı,
Yavaşça öldüren bir bulantı,
Acılarla dolu pis bir kalıntı,
Bitmez oldu lanet olası bu takıntı.
Kandırma kendini,
Kandırma kendini.
Arar, sorar belki bulursun,
Bulunca elbet durulursun,
En sonunda gururuna kapılıp gider,
Kaybolursun!
(Kandırma kendini)
Kabul et artık o da tıpkı senin gibi,
sürdürüyor insan denen neslini.
Kandırma kendini!
Sen aslında sen, sen değilsin,
Sendeki ben de ben değilim.
Bir sen var bende senden farklı,
Bir ben var sende benden ayrı.
Kabul et artık o da tıpkı senin gibi,
sürdürüyor insan denen neslini.
Kırıyor, Vuruyor, Yıkıyor, Döküyor, Söküyor, Alıyor, Kaçıyor, Gidiyor...
