Toen ik klein was, was de hemelergens boven in de lucht,
en je kon er enkel komen
met een allerlaatste zucht.
Iedereen droeg witte lakens,
en je liep langs gouden straten,
over pleinen met fonteinen,
vol met rode limonade.
En je vloog door witte wolken,
en een engel hield je vast.
En je kon op water lopen,
want het water was van glas.
Iedereen was daar gelukkig,
nooit meer honger nooit meer pijn.
Had je hier alleen ellende,
daar zou alles anders zijn.
Maar ik weet niet meer waar de hemel is,
ik weet niet waar ik heenga na dit leven.
Toen zag ik de hemel met de ogen van een kind,
maar die hemel is voorgoed verdwenen.
De hemel is verdwenen ...
Ik werd ouder en geloofde
in een andere fantasie.
En ik volgde Zarathustra
met een soort van anarchie.
En ik vloog over de wolken
naar een land hier ver vandaan,
maar ik zag geen gouden poorten,
en ik zag geen fonteinen staan.
En ik weet niet meer waar de hemel is.
Ik weet niet waar ik heenga na dit leven.
Soms zie ik de hemel in de ogen van een vrouw,
maar dat duurt meestal maar even.
De hemel duurt maar even ...
